شاملویی که من می‌شناختم

کسي نبود که حالا مثلا نه با يادداشتي يا حتي نقدي بر شعرهايش يا ذکر خاطراتي از او، شيرازه اش را ببنديم و گفته باشيم اداي دين کرده ايم.

او ايستاده بود بر قله ي رفيع شعر معاصر اين مرزو بوم که نه من، بلکه خيلي ها نتوانستند طي نيم قرن، جامعه اي نه به اندازه هاي قد و قواره ي هفتاد و چند سالگي اش، بلکه نه حتي متناسب با ايام جواني اش بدوزند.